بوی خوش زن: یو جاست تنگو آن

1. ادبیات و تئاتر و سینما با دیالوگ و شاید بیشتر با مونولوگ زنده‌اند. این اعتقاد، خلق‌الساعه نیست. از هملت شکسپیر مونولوگ «بودن یا نبودن» را تکرار می‌کنیم، و از راننده تاکسی مارتین اسکورسیزی، مونولوگ رابرت دونیرو جلوی آینه را. خوب می‌دانم اگر همین الآن آن مونولوگ انتهایی ناتور دشت سلینجر را برای هزارمین بار بخوانم، اشک‌ام شره می‌کند. یا آن دیالوگ آخر بین فرانی و زویی. همین دیشب یک مونولوگ دیگر به این لیست اضافه کردم: مونولوگ نهایی آل پاچینو در بوی خوش زن مارتین برست.
   
2. چند وقتی است دارم بهترین فیلم‌هایی که توی عمرم دیده‌ام را دوباره، و شاید چندباره می‌بینم. خداییش حالی به آدم می‌دهد که نظیر ندارد. بوی خوش زن را سال‌ها پیش روی وی‌اچ‌اس یا همان کاست ویدئویی دیده بودم. داستان کلنل بازنشسته‌ی نابینایی که به آخر خط رسیده و می‌خواهد قبل از اینکه در یک هتل گران‌قیمت مغزش را متلاشی کند، این چند روز آخر را تا تهش برود، و پسری که گرفتاری‌های خودش را در مدرسه‌ دارد و مجبور می‌شود با او همراه شود. ته داستان را می‌توانید حدس بزنید مگر نه؟
   
3. خدایا آنهایی را که فیلم‌ها را فقط به خاطر تهشان می‌بینند ببخشای که از منحرفانند.
   
4. آل پاچینو مونولوگ معروف زیاد دارد. دو تاش در ابتدا و انتهای صورت زخمی برایان دی‌پالما.
   
5. خدایا ما را ببخش اگر گاهی فراموش می‌کنیم آل پاچینو را تو بیشتر از دیگران دوست داری؛ وگرنه چنین قدرتی به او عطا نمی‌کردی.
   
6. صادقانه بگویم، حس کردم آخر فیلم کمی سانتی‌مانتال، یا بهتر است بگویم آمریکایی شد. ولی این، یعنی همین رمانتیک و سانتی‌مانتال شدن خفیف، چیزی است که گاهی درباره‌ی داستان‌های سلینجر هم صدق می‌کند. بعید می‌دانم کسی که مونوگ آخر فیلم را نوشته، سلینجر نخوانده باشد. خود جنس بود لامصب.
   
7. فیلم دیالوگ محشر کم ندارد. اینجا بخوانید.
   
8. یو جاست تنگو آن.
   

No mistakes in the tango. No. Not like life. Simple. That’s what makes tango so great. If you make a mistake, get all tangled up, you just tango on.

فیلم: بوی خوش زن

کارگردان: مارتین برست

نویسنده: جیووانی آرپینو، بو گلدمن

بازیگران: آل پاچینو، کریس اُدانل، جیمز ربهورن، فیلیپ سیمور هافمن

محصول: آمریکا 1992

زمان: 157 دقیقه